شعر طنز ( غزلی تازه از سعدی)

« اي ساربان آهسته ران كارام جانم مي رود »

درد فراق و دوري اش تا در فلانم مي رود !

مي گفت مردي :«جاكشم ،از جاكشي هم سرخوشم !

زيراكه يار مهوشم ،با دوستانم مي رود»!!

قزويني ِرندو كلان ،مي گفت :«آي مردم امان !

تيغ گراني اين زمان ، دارد به «كانم » مي رود »!!

مرد دكانداري به ما ، مي گفت :«شاگردم چرا

بادوستان ِ ناقلا ، پشت دكانم مي رود »؟!!

من پير مردي مردمي ،غرقيده ! در سردرگمي !

دارد براي خانمي ، از كف عنانم مي رود !

دزدي كه برده خانه ام ، آتش زده كاشانه ام

با «كارت» و با«يارانه» ام ،با آن ژيانم مي رود !

زيبايي اش ديوانه وار ،او مي رود من بي قرار

چون مي شود «لگزوز»سوار ،انگار جانم مي رود !

اي نازنين فورا بيا ،«تاكسي» نشد با «ون » بيا !

با يك خر ِتوسن بيا ،عمر جوانم مي رود !

«سعدي »مكن با«اكبري »، هرروز حال و تك پري !

چون مي روي بادلبري ، تاب و توانم مي رود !!