قصه شنيدم كه زنش را يكي
مردك ِ ديوانه و غرق شكي !
برد به همراه خرش داد گاه !
گفت كه :«اي قاضي آگاه ، آه !
شاكي ام ازاين خرو اين حالتش !
چشم زنم هست برآن آلتش !
چونكه شودراست وي از پنجره
ديدزند آلت خر يكسره !
آمده ام تاكه طلاقش دهم !
شاكي پرونده من ،اومتهم »!!
گفت به او قاضي بسياردان :
«مردك زن باز خمُش باش ،هان !
تو زده اي ديد به زن ها مُدام
لاس زني موقع حرف و كلام !
گاه شوي مايل ِهمكارخود!
بي خبراز همسرو از يار ِخود !
چون بخورد چشم تو برخانمي
غافلي ازاين كه سري يا دُمي !
اي همه فكرتو جماع و طلاق !
سجده گهت باسن ِ زنهاي چاق !
تو كه خوداز همسرِخود بدتري !
آبروي نوع ِ بشر مي بري !
اي بشرِ موذي و پرادّعا !
هرزه تو و متّهم او ؟ پس چرا؟!
حكمِ من اين است دراين ماجرا !
مردولي فاحشه هستي شما» !!